Główna bohaterka, doktorowa M., czyli pani Marta - to starzejąca się, niemłoda, a w dodatku nieuleczalnie chora kobieta, której życie jest monotonne i nudne. Od lat jest żoną wiecznie zapracowanego lekarza, który nigdy nie ma dla niej czasu i z którym nic jej nie łączy poza tym, że jest jego żoną. Miłość, uczucie, przywiązanie dawno minęły, a ich miejsce zajęły rutyna i przyzwyczajenie. Któregoś dnia pani Marta poznaje młodego, dwudziestopiecioletniego Bogusława K., z którym spędza kilka uroczych chwil. Pociąga ją w młodzieńcu jego fizyczne piękno, zdrowie i młodość (znamienny rys twórczości autora). Jest nim tak bardzo zafascynowana, że nawet braki w jego wykształceniu nie mają dla niej większego znaczenia. W tych kilku krótkich chwilach, które spędza z Bogusławem, przeżywa drugą młodość, znowu zaczyna czuć się kobietą, znowu odczuwa zainteresowanie sobą. Ale choć młodzieniec fascynuje ją i pociąga, nie jest zaślepiona, potrafi trzeźwo myśleć: "Jedno z nas musi umrzeć" - mówi, zdając sobie sprawę z tego, czym się ten romans może skończyć. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki jej marzenie się spełnia... W "Tataraku" bowiem, jak w wielu innych utworach tego pisarza (na przykład w "Brzezinie", "Pannach z Wilka", "Serenite"),kwestią podstawową jest niemoc bohaterów wobec bezwzględnego i wszechwładnego losu. Śmierć, która zagląda pani Marcie w oczy, nieuchronna i nieznana, sprawia, że na chwilę chce o niej zapomnieć, aby przeżyć jeszcze raz coś wyjątkowego i niepowtarzalnego. Podejmuje dramatyczny wyścig z czasem, by po raz ostatni uszczknąć z życia to, co w nim najlepsze - miłość i akceptację drugiej osoby... [lubimyczytac.pl]

Którą ręka napisał Pilch Bezpowrotnie utraconą leworęczność? Pewnie "prawą" - z niej jest cała pisarska technika, biegłość wyrobionego stylu, "race humoru" itp., czyli, mówiąc ogólnie, cechy, którymi książka wdzięczy się do czytelnika. Do ręki lewej należy to wszystko, co psuje grę, zatrzymuje akcję, obnaża chwyty. Lewa ręka nie pisze sama, ona jedynie prawą powstrzymuje, robi jej kleksy na papierze, sprawia, że spoza tej miłej gry z czytelnikiem, którą uprawia każdy, kto zapełnia dolną połówkę ostatniej strony gazety, przeziera jakaś niepokojąca pustka, niemoc, nostalgia, ssąca potrzeba mniej doraźnych ładów i sensów, wreszcie - pytanie o władze "ja". Jerzy Jarzębski [lubimyczytac.pl]